150423

Franstalig radiostation, veel klassiek. Discussie over sterfelijkheid, Merleau-Ponty, ecologie en de zowel troebele als vitale erfenissen van het universalisme. We zijn de Franstalige sfeer binnengetreden. /// Vandaag een wandeling naar Schaerbeek/Sint-Joost om te winkelen bij BEES, de coöperatieve supermarkt waar ik lid van ben geworden. Die voert me door de wijk waar je veel Turkse zaken hebt, dus ook op zoek naar gele kaas, yoghurt, simit en Turkse ravioli. Ik ga er voor het eerst heen, heb de route opgeschreven. De supermarkt blijkt op de hellingen van de Maelbeekvallei te liggen. Niet al te veel bij voorstellen: het hoogteverschil is zo’n 30 à 40 meter, maar voor mij toch een hele belevenis om, komend vanaf de Chaussée d’Haecht, over de (natuurlijk geheel bebouwde) vallei heen te kijken. Onderweg verdrijf ik melancholische gedachten, klaart mijn geest op. De zin: ik wil mijn verleden emotioneel afsluiten. Nu vooral de neiging om mijzelf te verdoven: door scheppende arbeid, ook door drank. Ik kan maar geen routine vinden, waardoor de melancholie mij overvalt en ik aan het opvullen van de tijd sla. Dit heb ik niet van een vreemde. En de Indonesische dichter Sitor Situmorang zegt het zo, als hij zijn verveling beschrijft (keinsingan): ‘Mijn verveling … is het geen contact kunnen krijgen. Ik bedoel niet het routineuze contact. Want ik werk nu ook om in mijn onderhoud te voorzien. Ook in Parijs werk ik. Maar “ergens” leven wij buiten de sfeer van onze omgeving. Waarschijnlijk is dit wat populair “ontworteld” wordt genoemd. Er staat geen andere weg open dan deze ontworteling voort te zetten om erachter te komen hoe ver de consequenties voeren. (…) Het vermogen al of niet in zo’n routine te leven is in feite een kwestie van temperament. Kennelijk bezit ik geen temperament daarvoor. [voor activiteiten als aan sport doen, spieren uitrekken, boogie-woogie spelen, FK] Dus ook het middel tegen de verveling (iseng) dat bestaat in de routine, is voor mij niet meer bruikbaar.” Toch tracht ik nu middelen te vinden, om tot een bestaansvorm te komen die niet alleen bestaat uit lezen en schrijven, het afgraven van mijn persoonlijkheid, zo nodig voor de roman, voor poëzie: omdat die mij steeds naar een latente gespannenheid voeren. Nodig: afstand, handwerk, duidelijkheid? Ik ga elke maand drie uur werken in de coöperatieve supermarkt. Ik ben benieuwd hoe me dat bevalt. Eindelijk een plek waar ik me in het Frans verstaanbaar moet maken. /// Ik ben te warm gekleed. Ik hoop dat dit keerkringsseizoen, waarin ik nooit weet wat ik aan moet trekken en afwisselend te koud en te warm gekleed ben, nu gauw voorbij is. /// Ik ga een bouillon trekken, de gebruikelijke ingrediënten plus geplette jeneverbessen. /// Ik heb een paar inzichten opgedaan over de roman, zeer simpele ingrepen eigenlijk. Ik ben tevreden met hoe dit gaat, maar leg mezelf vandaag niets meer op. /// Vreemde gewaarwording: in poëzie die ik schrijf zit een tendentie naar barok, in mijn proza een streven naar kaalheid, helderheid. Hoe kan dat?